کد مطلب:137441 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:158
جیره خواران
امام حسین علیه السلام در مقابل لشگر عمر سعد دوبار خطبه خواند: در مرتبه ی اول فرمود: «ای مردم، بگویید من چه كسی هستم، سپس به خود آیید و خویشتن را ملامت كنید و ببینید آیا قتل و درهم شكستن حریم من برای شما جایز است؟ آیا من فرزند دختر پیامبر شما نیستم؟ آیا من فرزند وصی و پسر عموی پیامبر شما نیستم؟ مگر من
فرزند كسی نیستم كه پیش از همه ی مسلمانان به خدا ایمان آورد و پیش از همه، رسالت پیامبر را تصدیق نمود؟
به خدا سوگند، در همه ی دنیا و در میان شما و دیگران، پیامبر خدا فرزندی جز من ندارد، وای بر شما! آیا كسی از شما را كشته ام كه در مقابل خون وی مرا به قتل رسانید؟ یا مال كسی را گرفته ام و یا جراحتی بر شما وارد ساخته ام تا مستحق مجازاتم بدانید؟
پس یكی از لشگریان ابن سعد (قیس بن اشعث) گفت:ای حسین! با یزید بیعت كن تا راحت شوی. حضرت فرمود:
«لا، والله لا اعطیهم بیدی اعطاء الذلیل، و لا افر منهم فرار العبید»؛ نه، به خدا سوگند كه نه دست ذلت در دست آنان می گزارم، و نه مانند بردگان از صحنه ی جنگ و از برابر دشمن می گریزم. [1] .
در خطبه دوم نیز امام علیه السلام پس از این كه اشاره ای به سرگذشت جدش پیغمبر صلی الله علیه و اله و پدرش علی علیه السلام، و داستان شهادت عمویش حمزه و فداكاری های آنها در راه دین نمود، سپاه دشمن را مورد خطاب قرار داد كه چرا بر قتل و ریختن خون او، پیش قدم شده اند؟
آنها در جواب گفتند: ما به خاطر اطاعت امیر عبید الله بن زیاد تو را می كشیم!!
این سخن جیره خواران و مزدوران است، آنهایی كه فقط به دنبال پول و پاداش می گردند، اما از عقیده و ایمان و اخلاق و دین اثری در زندگی آنها وجود ندارد.
امام حسین علیه السلام از مقام و منزلت خویش در بین آنها می پرسد كه آیا به یكی از ایشان بدی كرده است؟
آنها نیز اقرار و اعتراف دارند كه او مقدسترین افراد، و پدر و مادرش بهترین مردم هستند. ولی چون «امیر» چنین دستور داده آنها نیز مطیع اراده و خواست او می باشند!
امام به ایشان فرمد: شما چگونه دشمنان خدا را برای كشتن دوستان خدا یاری می كنید؟ اما آنها انگشت خود را در گوش می گذاشتند تا به غیر از اطاعت فرومایگان چیز دیگری نفهمند؛ و این نه به خاطر دشمنی با پیامر و اهل بیت علیهم السلام بود، و نه به خاطر دوستی ابوسفیان و خاندانش، هرگز و هزاران هرگز، بلكه آنها جیره خوارانند؛ و اگر دنیا با حسین بود، او را برای نابودی بنی امیه و حتی غارت و اسارت خاندان آنها یاری می كردند.
این شیوه ی جیره خواران در هر عصر و زمان است، هر كاری كه برای آنها سود و نفع داشته باشد انجام می دهند، و لا غیر. پس مطیع اوامر «امیر» هستند، اگر چه یزید و ابن زیاد باشد؛ و می كشند صادق امین را، اگر چه محمد صلی الله علیه و اله و حسین علیه السلام باشد!
فرزند كسی نیستم كه پیش از همه ی مسلمانان به خدا ایمان آورد و پیش از همه، رسالت پیامبر را تصدیق نمود؟
به خدا سوگند، در همه ی دنیا و در میان شما و دیگران، پیامبر خدا فرزندی جز من ندارد، وای بر شما! آیا كسی از شما را كشته ام كه در مقابل خون وی مرا به قتل رسانید؟ یا مال كسی را گرفته ام و یا جراحتی بر شما وارد ساخته ام تا مستحق مجازاتم بدانید؟
پس یكی از لشگریان ابن سعد (قیس بن اشعث) گفت:ای حسین! با یزید بیعت كن تا راحت شوی. حضرت فرمود:
«لا، والله لا اعطیهم بیدی اعطاء الذلیل، و لا افر منهم فرار العبید»؛ نه، به خدا سوگند كه نه دست ذلت در دست آنان می گزارم، و نه مانند بردگان از صحنه ی جنگ و از برابر دشمن می گریزم. [1] .
در خطبه دوم نیز امام علیه السلام پس از این كه اشاره ای به سرگذشت جدش پیغمبر صلی الله علیه و اله و پدرش علی علیه السلام، و داستان شهادت عمویش حمزه و فداكاری های آنها در راه دین نمود، سپاه دشمن را مورد خطاب قرار داد كه چرا بر قتل و ریختن خون او، پیش قدم شده اند؟
آنها در جواب گفتند: ما به خاطر اطاعت امیر عبید الله بن زیاد تو را می كشیم!!
این سخن جیره خواران و مزدوران است، آنهایی كه فقط به دنبال پول و پاداش می گردند، اما از عقیده و ایمان و اخلاق و دین اثری در زندگی آنها وجود ندارد.
امام حسین علیه السلام از مقام و منزلت خویش در بین آنها می پرسد كه آیا به یكی از ایشان بدی كرده است؟
آنها نیز اقرار و اعتراف دارند كه او مقدسترین افراد، و پدر و مادرش بهترین مردم هستند. ولی چون «امیر» چنین دستور داده آنها نیز مطیع اراده و خواست او می باشند!
امام به ایشان فرمد: شما چگونه دشمنان خدا را برای كشتن دوستان خدا یاری می كنید؟ اما آنها انگشت خود را در گوش می گذاشتند تا به غیر از اطاعت فرومایگان چیز دیگری نفهمند؛ و این نه به خاطر دشمنی با پیامر و اهل بیت علیهم السلام بود، و نه به خاطر دوستی ابوسفیان و خاندانش، هرگز و هزاران هرگز، بلكه آنها جیره خوارانند؛ و اگر دنیا با حسین بود، او را برای نابودی بنی امیه و حتی غارت و اسارت خاندان آنها یاری می كردند.
این شیوه ی جیره خواران در هر عصر و زمان است، هر كاری كه برای آنها سود و نفع داشته باشد انجام می دهند، و لا غیر. پس مطیع اوامر «امیر» هستند، اگر چه یزید و ابن زیاد باشد؛ و می كشند صادق امین را، اگر چه محمد صلی الله علیه و اله و حسین علیه السلام باشد!
[1] بحارالانوار، ج 65، ص 6.